با داشتن این شرایط وارد زندگی مشترک نشوید

مینا پورفرخ دکتری روانشناسی در خصوص شرط اساسی برای ازدواج کردن بیان کرد: برخورداری از استقلال روانی و عاطفی لازمه اصلی برای ورود به زندگی مشترک است.به این معنی که دختر یا پسر باید به این باور رسیده باشند که می توانند در زندگی انتخاب مسئولانه داشته باشند و بهایش را بپردازند بنابراین شخصی که حتی در تصمیم گیری برای تعیین رشته تحصیلی خود در دانشگاه ناتوان است، آمادگی لازم برای ورود به زندگی مشترک را ندارد.

وی اظهار داشت: افرادی که بهای تصمیمشان را در زندگی نمی پذیرند وقتی با کوچکترین خطا و مشکلی مواجه می شوند، بار و هزینه آن را به عهده نمی گیرند و همواره اشتباه خود را بر دوش دیگران می اندازند.

این دکتری روانشناسی افزود: از دیگر شرایط ضروری برای ورود به زندگی مشترک این است که فرد نقاط ضعف خود را بشناسد و بتواند با سعی و تلاش آن ها را به نقاط قوت تبدیل کند.اشخاصی که در کوچکترین تصمیم گیری های خود در زندگی مشترک دائم نظر دیگران را جویا می شوند و بسیار اثرپذیر هستند، در موقعیت های مختلف به سرعت تغییر نظر و عقیده می دهند.

پورفرخ با بیان اینکه فرد برای ازدواج کردن باید از نظر اقتصادی استقلال داشته باشد، عنوان کرد: در صورتی که شخص هنوز پول توجیبی اش را از والدینش می گیرد قطعا آمادگی لازم برای تشکیل زندگی مشترک را ندارد، همچنین در گذشته نقش ها کلیشه ای و از پیش تعریف شده بود ولی در دنیای مدرن امروز این وظایف کمی تغییر پیدا کرده اند و پدران نیز در تربیت فرزندان همپای مادران تلاش می کنند.

وی تصریح کرد: توجه به ارزش ها، هم کفو بودن و توانایی مدیریت هیجان نیز از ویژگی های لازم برای ازدواج کردن محسوب می شود.سازگاری داشتن در مواجهه با بحران و چالش ها در زندگی مشترک باعث می شود فرد قدرت پذیرش داشته باشد و اگر مشکلی را می توانند تغییر بدهند در جهت آن اقدام کنند.بنابراین دختران و پسران جوان باید انعطاف پذیر باشند، به طرف مقابل توجه کنند و خود ابرازی و همدلی بالایی داشته باشند.

فاطمه فرهمند روانشناس بالینی کودک، نوجوان و خانواده بیان کرد: امروزشاهد آمار روزافزون طلاق هستیم که زوجین گاهی با وجود اینکه مدت ها از آشنایی آنها می گذرد و نسبت به هم شناخت دارند ولی نا آگاهی نسبت به برخی نکات هشدار دهنده می تواند منجر به پیامدهای ناخوشایندی مانند طلاق عاطفی یا حقیقی شود.

وی اظهار داشت: برخی از افراد در زندگی شخصی بسیار کند وتنبل هستند، زیر بار مسئولیت نمی روند و وظایف خودشان را به دوش دیگران می اندازند .همچنین اگر شخصی که قرار است همسرتان آینده تان باشد بیش از حد مراقب رفت و آمدهای شما هست و به سختی صحبت هایتان را قبول می کند،این یک زنگ هشدار دهنده است که نشان دهنده این است که شما هنوز آمادگی لازم برای ورود به زندگی مشترک را ندارید.

این روانشناس بالینی عنوان کرد: اشخاصی که نمی توانند با افراد خانواده خود ارتباط معقول و سازنده داشته باشند تنها به این جهت که آنها غیر منطقی هستند یا اخلاق دلخواهش را ندارند، در زندگی ثبات فکری، احساسی و رفتاری ندارند، مرتب شغل و رشته تحصیلیشان را عوض می کنند، با دوستان زیادی به دلیل مشکلات بسیاری قطع ارتباط کرده اند، اگر  به دنبال همسری هستید که هیچ مشکلی نداشته باشد به خاطر اینکه  فردی هستید که دچار نوعی خطای شناختی هستید تا زمانی که این مشکلاتشان به طور کامل رفع نشده و تغییرات محسوس در رفتار آنها مشاهده نشده نباید ازدواج کنند.

فرهمند تاکید کرد: افرادی که دچار خود بزرگ بینی مفرط هستند و در روابط بین فردی هیچ وقت به منطق و طرز فکر دیگران اهمیتی نمی دهند و در برابر طرف مقابلشان حالت تهاجمی و تدافعی می گیرند و همیشه توجیهی برای خطای خود دارند و از پدیرش اشتباهتشان سر باز می زنند.همچنین اشخاصی که به جای حل مشکلات از آن ها فرار می کنند و یا نسبت به حل مسایل بی تفاوت هستند نیز شرایط لازم برای تشکیل زندگی مشترک را ندارند.

وی تصریح کرد: در صورتی که فردی که قرار است همسر آینده تان باشد شما را به عنوان تنها فردی می داند که برای او آفریده شده اید و چنانچه شما نباشید ادامه زندگی برای او بی معنی است به دلیل خطای شناختی، فقدان کنترل احساس و هوش هیجانی پایین نیز گزینه مناسبی برای ازدواج محسوب نمی شود.

این روانشناس بالینی یادآور شد: اگر اشخاص تنها به دلیل فرار از موقعیت و مشکلات فعلی و به علت ناتوانی در حل مسئله و برخوردار نبودن از تفکر راه حل مدار قصد ازدواج داشته باشند نیز نمی توانند زندگی زناشویی موفقی داشته باشند.

بنابراین با وجود داشتن چنین ویژگی هایی در خود یا فرد مقابلتان تصمیم به ازدواج و بنای زندگی مشترک عاقلانه و صحیح نیست  و همچنین اگر با بررسی های بالینی  مشخص شود که شخص دچار اختلال شخصیت است باید بدانیم که درمان اختلالات شخصیت طولانی و زمان بر است و نیاز به مشارکت فعال خود فرد در رفع آن دارد و در صورت موفقیت تنها می توان علایم این اختلالات را کنترل کرد و به طور کامل بهبودی حاصل نمی شود.

انتهای پیام/ باشگاه حبرنگاران