پایانی بر انزوای اتیسم/ هزینه کودک اتیسم ۱۰ برابر بیشتر است/اختلالی که تنها ۳۰ درصد مردم از آن آگاهی دارند

تنها ۳۰ درصد مردم اختلال اتیسم را می‌شناسند و نسبت به علائم آن گاه هستند. این در حالی است که همین حالا به دلیل روند رو به رشد این اختلال در جهان از هر ۳۶ کودک یک نفر مبتلاست و با وجودی که در ایران آمار دقیقی از موارد ابتلا وجود ندارد اما گفته می‌شود که حدود یک تا ۱.۵ درصد کودکان ایرانی هم مبتلا به اتیسم می‌شوند.

به گزارش سلام دنا؛به همین دلیل سازمان جهانی بهداشت علاوه بر هشدار روند رو به افزایش، نسبت به افزایش آگاهی از این اختلال هم توصیه‌های جدی دارد، چون اتیسم درمان قطعی ندارد اما تشخیص به موقع آن در زمان کودکی و دریافت به موقع خدمات درمانی می‌تواند کیفیت زندگی این افراد را بهبود دهد.

یک تعریف ساده از اتیسم
به گفته مینا عمادی‌زاده، سوپروایزر آکادمی انجمن اتیسم ایران، اتیسم یک اختلال عصب رشدی است، یعنی از زمانی که کودک متولد می‌شود در ۴حوزه رشدی تاخیر دارد؛ رشد حرکتی، زبانی، بازی‌ها و ارتباط. این یک اختلال مادام‌العمر است و درمان قطعی برای آن نداریم. اما از طریق مداخلات دارویی و مداخلات توانبخشی می‌توان این علائم را بهبود بخشید و کیفیت زندگی این کودکان را افزایش داد.

این علائم را جدی بگیرید!
عمادی‌زاده درباره علائم این اختلال می‌گوید: کارهای کلیشه‌ای و تکراری در رفتار کودکان مبتلا به اتیسم بیشتر است، از جمله این که این کودکان می‌توانند ساعت‌ها به حرکت ماشین ‌لباسشویی خیره شوند.

این کودکان همچنین در برقراری ارتباط اجتماعی از جمله تماس چشمی ضعف دارند و به چشم‌های طرف مقابل یا مخاطب نگاه نمی‌کنند. کودکان اتیسم در سن یکسالگی قادر به بیان تک‌کمله‌ها مثل بابا یا مامان هم نیستند. آنها همچنین لبخند اجتماعی هم ندارند و این در حالی است که کودکان در وضعیت طبیعی از سن ۴ تا ۵ ماهگی این لبخند را در واکنش به بازی با دیگران دارند.

البته تشخیص اختلال طیف اتیسم باید توسط فوق‌تخصص روانپزشک کودک و نوجوان یا متخصص اعصاب و روان انجام شود، اما مادران می‌توانند برخی نشانه‌ها را در فرزندشان شناسایی و به پزشک مراجعه کنند.»‌

دلایل ابتلا
این روانشناس درباره دلایل ابتلا به اتیسم هم بیان می‌کند: «با وجود روند افزایشی اما علت دقیق ابتلا به این اختلال هنوز مشخص نیست. البته پژوهش‌هایی در این باره انجام شده که نشان می‌دهد فاکتورهای ژنتیکی در بروز این اختلال نقش دارند.

همچنین عوامل محیطی از جمله مجاورت با آلودگی‌ها، امواج رادیویی، سن بالای پدر و مادر، استرس و تیروئید مادران در دوران بارداری در بروز اتیسم نقش دارند.

روند افزایشی در جهان
به گفته سوپروایزر آکادمی انجمن اتیسم ایران بررسی‌ها نشان می‌دهد که آمار شیوع اتیسم در جهان رو به افزایش است. چند سال پیش آمار ابتلا یک به ۶۸ تولید بود و مدتی بعد یک به ۵۴ تولد شد.

در حال حاضر هم این عدد یک به ۳۶ تولد رسیده است. در ایران اما آمار دقیقی نداریم اما برخی تخمین می‌زنند که از هر ۱۰۰ تولد یک کودک مبتلا به اتیسم در کشور متولد می‌شود. نکته دیگر این که امروزه تشخیص‌ها هم دقیق‌تر شده و این مساله هم بر این روند افزایشی تاثیر دارد.

اهمیت تشیخص به موقع
او همچنین بر ضرورت تشخیص به موقع این اختلال تاکید می‌کند و می‌گوید: سنین طلایی تشخیص اتسیم ۳ تا ۵ سالگی است و اگر افراد به موقع تشیخص داده نشوند، با چالش و مشکلات بیشتری در بزرگسالی مواجه خواهند شد.

ارائه خدمات توانبخشی از جمله کاردرمانی، گفتاردرمانی، رفتاردرمانی و بازی‌درمانی در زمان مناسب می‌تواند مهارت‌های اصلی کودک را تقویت کند و احتمال این که بتواند وارد مدرسه عادی شود و تحصیلات آکادمیک داشته باشد، بیشتر می‌شود.

خطر جدی پیش روی خانواده‌ها
عمادی‌زاده درباره مواجهه خانواده‌ها با این اختلال در کودکانشان بیان می‌کند:‌ والدین زمانی که متوجه این شرایط کودکانشان می‌شوند، با سردرگمی به ما مراجعه می‌کنند، دنیایی پراز تیرگی روی سرشان خراب شده و واقعاً نمی‌دانند باید چه کنند.

در قدم اول ما درباره مسیری که پیش‌روی این خانواده‌هاست توضیح می‌دهیم و این که چقدر شرایط سخت خواهد بود. اما کنارشان هستیم و همدلی می‌کنیم. اما یکی از خطراتی که این خانواده‌ها را تهدید می‌کند، توصیه‌های غیرعلمی است که به آنها می‌شود و روند دریافت خدمات درمانی را کند می‌کند.

هزینه کودکان اتیسم ۱۰ برابر بیشتر است
سمیه عیوض‌زاده، مادر یک کودک مبتلا به اتیسم هم در این برنامه از تجربه‌هایی می‌گوید که تاکنون در زندگی با آنها مواجه نبوده است. او در پاسخ به این سوال که چه زمانی متوجه ابتلای کودکش به این اختلال شده، می‌گوید: فرزندم تقریبا ۲ ساله بود که به علائمی که نشان می‌داد شک کردم.

کارهایی که به او می‌گفتم را گوش نمی‌داد و با دو روانشناس آنلاین درباره این رفتارش صحبت کردم اما تشخیص ندادند. به تدریج کلماتی که بیان می‌کرد را هم از دست داد، قبل‌تر مامان یا خاله می‌گفت اما به تدریج همان هم متوقف شد.

متوجه حرف‌هایم نمی‌شد، خواب شبانه خوبی نداشت، اسباب‌بازی‌هایش محدود بودند و اگر از بیرون صدای آژیر می‌آمد یا جوشکاری می‌آمد به شدت می‌ترسد و گوش‌هایش را با دست می‌پوشاند. تصمیم گرفتم با یک روانپزشک صحبت کنم و در نهایت هم مشخص شد که پسرم مبتلا به اتسیم است.

انتهای پیام / ر