گپ و گفتی با دختران خانواده اسکندری
اخبار فرهنگی – گپ و گفتی با دختران خانواده اسکندری همه خانواده های ایرانی قابل احترام و دوست داشتنی اند اما کمتر پیش می آید که همه اعضای یک خانواده اینقدر همراه و همدل باشند و در موقعیت های مختلف یکدیگر را حمایت کنند. همه خانواده های ایرانی قابل احترام و دوست داشتنی اند اما […]
اخبار فرهنگی – گپ و گفتی با دختران خانواده اسکندری
همه خانواده های ایرانی قابل احترام و دوست داشتنی اند اما کمتر پیش می آید که همه اعضای یک خانواده اینقدر همراه و همدل باشند و در موقعیت های مختلف یکدیگر را حمایت کنند.
همه خانواده های ایرانی قابل احترام و دوست داشتنی اند اما کمتر پیش می آید که همه اعضای یک خانواده اینقدر همراه و همدل باشند و در موقعیت های مختلف یکدیگر را حمایت کنند. خانواده اسکندری که لاله و ستاره را به دنیای هنر ایران تقدیم کرده در یک عصر اردیبهشتی با ما همکلام شدند تا از روزهای گذشته و احوال این روزهای شان برایمان بگویند.
به جز ستاره و لاله که معرف حضور مردم ایران هستند، مادر و خواهر بزرگتر (سارا) این دو بازیگر خوب کشورمان به همراه روژین (دختر سارا) نیز در این مصاحبه با ما همراه بودند؛ مصاحبه ای که حرف های تازه زیادی در آن پیدا می شود. مادر ستاره و لاله می گوید: بچه ها از کودکی با هنر و نمایش آشنا بودند اما ستاره زودتر وارد بازیگری شد و با توجه به روحیاتی که داشته، می شد از همان دوران کودکی حدس زد روزی به عنوان بازیگر فعالیت خواهد داشت.
ستاره هم از شیطنت های کودکی اش می گوید، اینکه تا مدت ها از دختر بودن راضی نبوده و دوست داشته پسر باشد اما امروز به زن بودن خود افتخار می کند. لاله هم روزهای حضور در تئاتر شهر به عنوان گریمور تا روزگار متاهل بودن را برایمان روایت می کند.
برای شروع از داستان بازیگر شدن ستاره و لاله برایمان بگویید.
مادر: عموی بچه ها (حسین اسکندری) از مجری های خوب تلویزیون بودند و به همین دلیل بچه ها به سمت نمایش و بازیگری گرایش داشتند. در دوران کودکی علاوه بر نمایش های کودکانه ای که کار می کردند در یکی دو کار تلویزیونی هم همراه با عموی خود بودند و این فضا را تجربه کردند. ستاره اولین نفری بود که بین بچه ها وارد کار بازیگری شد اما سارا و لاله کارشان را با گریم آغاز کردند.
ستاره خانم چی شد که وارد دنیای بازیگری شدید؟
ستاره: به خاطر حضور عموحسین در تلویزیون زیاد با این فضا غریبه نبودیم و همراه با لاله در فیلم های کوتاهی که عموحسین پیشنهاد می دادند حضور داشتیم. فکر می کنم سال اول راهنمایی بودم که برای اولین بار جلوی دوربین یک فیلم کوتاه به کارگردانی آقای حمید تمجیدی قرار گرفتم و با مرحوم جمشید اسماعیل خانی و خانم کابلی همکاری داشتیم اما بعد از این فیلم کوتاه، نوار حضورم در بازیگری قطع شد تا اینکه وقتی 19-18 ساله بودم همراه با برادرم (سیامک) که در دانشکده هنرهای زیبا تحصیل می کرد به این دانشکده رفتم و آنجا بود که با دپارتمان تئاتر آشنا شدم و به نوعی دوباره به تئاتر بازگشتم.
لاله را هم شما به سمت بازیگری آوردید؟
ستاره: نه، من نقشی در بازیگر شدن لاله نداشتم.
لاله: اتفاقا ایشان مخالف بازیگر شدن من بود.
ستاره: لاله کارش را با گریم آغاز کرد و وقتی کار تصویر به لاله پیشنهاد شد، به او پیشنهاد دادم که از زاویه تئاتر وارد بازیگری شود. در آن زمان حس می کردم که راه درست این است که لاله از طریق تئاتر وارد بازیگری شود.
و لاله خانم چی شد که شما کارتان را با گریم آغاز کردید؟
لاله: ورود من به گریم به خاطر حضور سارا در این حوزه بود. تحصیلات دانشگاهی ام گرافیک بود و همزمان با تحصیل در این رشته، نقاشی را هم پیگیری می کردم. دانشجو بودم و دوست داشتم مشغول کار باشم تا اینکه سال 75 که تئاتر شهر به دنبال جذب نیروی جدید بود، از طرف سارا معرفی شدم و حدود دو سال و نیم همراه با سارا در تئاتر شهر مشغول کار گریم بودم. در همان سال هایی که گریم کار می کردم، پیشنهاد کار تصویر داشتم اما ستاره زیاد موافق این موضوع نبود و معتقد بود باید بازیگری را از تئاتر شروع کنم. البته من زیاد به این نظر اعتقاد نداشته و الان هم ندارم چون فکر می کنم جنس بازی تئاتر و تصویر تفاوت زیادی دارد و الزاما بازیگری که در حوزه تصویر فعالیت دارد نیازی نیست کارش را از تئاتر آغاز کند.
ستاره مخالفت می کرد یا ممانعت؟
لاله: نه، واقعا ستاره مانع حضورم در بازیگری نبود اما مشوق هم نبود. کسی که در مورد حضورم در عرصه بازیگری خیلی تشویقم کرد پدرم بود. مادرم هم معتقد بود ورود به بازیگری باعث می شود زندگی انسان از روال طبیعی خود خارج شود و به همین دلیل هم موافقت چندانی با حضورم در بازیگری نداشت. در هر صورت من در شروع راه با کارگردان های خوبی کارم را آغاز کردم و همین موضوع باعث شد تجارب شیرینی از بازیگری در ذهنم نقش ببندد. شاید اگر همان اول با چند کار ناموفق وارد بازیگری می شدم بعد از یکی دو سال دیگر این حرفه را ادامه نمی دادم. البته حضورم در بازیگری باعث قطع ارتباطم با دنیای هنرهای تجسمی نشد و در طول این سال ها هنرهای تجسمی را به موازات بازیگری پیگیری کرده ام.
سارا خانم شما چرا بازیگری را انتخاب نکردید؟
سارا: به نظرم هر کسی باید در مسیر استعدادها خودش حرکت کند. از 14-13 سالگی به گریم علاقه داشتم و از همان سن و سال با اکثر اساتید گریم آشنا بودم و با علاقه کارهایشان را دنبال می کردم. عموحسین هم با علم به علاقه ام به گریم من را به کلاس گریم استاد عبدالله اسکندری معرفی کردند اما پدرم در آن زمان با حضورم در این کلاس ها مخالفت کردند تا اینکه سال 72 در کلاس های استاد جلال معیریان شرکت کردم.
و هیچ وقت هم به بازیگر شدن فکر نکردید؟
سارا: اگر بگویم نه، دروغ گفته ام. در مقطعی حس می کردم چیزی در درونم وجود دارد که باید آن را با دیگران به اشتراک بگذارم و شاید بازیگری بهترین راه برای تخلیه این هیجان ها بود. زمانی که مشغول گریم بودم دوستان تئاتری ام به من پیشنهاد دادند که وارد بازیگری شوم اما چون این توانایی را در خودم نمی دیدم ترجیح دادم وارد بازیگری نشوم.
برگردیم به دوران کودکی بچه ها، از ویژگی های سارا، ستاره و لاله برایمان بگویید.
مادر: ستاره معمولا کارگردان خوبی بود، سارا مجری خوبی بود و برنامه های ستاره را به خوبی اجرا می کرد (خنده). لاله اما دختر آرامی بود و زیاد اهل شیطنت نبود. از همان دوران کودکی با توجه به استعدادی که در ستاره وجود داشت می شد حدس زد یک روز بازیگر خوبی می شود. البته در خانواده پدر بچه ها ژن بازیگری وجود دارد و پدرشان هم بازیگر خوبی است (خنده).
کدام یک از بچه ها بیشتر شیطنت می کرد؟
مادر: شیطنت های خانه در اکثر مواقع با سرپرستی ستاره خانوم انجام می شد (خنده).
لاله: من و سیامک بچه های مظلوم خانه بودیم.
خاطره ای از شیطنت های ستاره دارید که برایمان بگویید؟
مادر: ستاره در مجموعه بچه شیطانی بود. مثلا سال سوم دبستان به جای والدین همکلاسی هایش، رضایتنامه می نوشت و امضا می کرد.
ستاره: از دوم دبستان خط نستعلیق را فرا گرفتم و می توانستم به چند مدل متفاوت بنویسم. از همان سال ها بود که از قول مادر و پدر بچه ها رضایتنامه می نوشتم (خنده).
لاله: البته سر من هم کم بلا و مصیبت نیاورده ای (خنده).
چطور؟
لاله: بچه که بودیم به منزل پدربزرگمان در کاشمر می رفتیم. آنجا یک حوضی بود که در آن شنا می کردیم و دور حوض می نشستیم و از آفتاب استفاده می کردیم. یک بار یک دیگ بزرگ مسی در حیاط بود، ستاره پیشنهاد داد این بار به جای اینکه روی زمین بنشینی، برو به آن دیگ تکیه بده! من هم از همه جا بی خبر رفتم و به این دیگ تکیه دادم و تنها چیزی که یادم می آید این است که صدایی شبیه به جنبش روغن در ماهی تابه به گوشم رسید و وقتی برگشتم دیدم پوست پشتم به بدنه دیگ چسبیده و ستاره در حال خنده است (خنده). البته این یکی از نمونه شیطنت های ستاره است و از این خاطرات زیاد داریم (خنده).
دلیل این همه شیطنت چه بود؟
ستاره: راستش من با اینکه دختر هستم خیلی مشکل داشتم و تا مدت ها دوست داشتم پسر باشم. به همین دلیل هم سال ها در کوچه و خیابان فوتبال بازی می کردم و کارهای پسرانه انجام می دادم.
چه چیز پسر بودن برایتان جذاب بود؟
ستاره: همینقدر که حس می کردم پسرها احساس رهایی و آزادی بیشتری دارند برایم جذابیت داشت. به فضای این روز جامعه نگاه نکنید که حقوق خانم ها و آقایان به صورت یکسان و برابر رعایت می شود، زمان ما واقعا بین پسر و دختر و آزادی هایشان تفاوت زیادی قائل می شدند و من به رها شدن از چهارچوب خانه میل داشتم.
الان هم این حس را دارید؟
ستاره: الان الان در شرایطی هستم که نه تنها میلی به مرد بودن ندارم بلکه از زن بودنم خوشحالم چون در عین حالی که تمام خصوصیات و ویژگی های زنانه را دارم، استقلال مردانه را هم حس می کنم اما در دوران کودکی شاید نوعی بیش فعالی داشتم.
چه کار می کردید که فکر می کنید بیش فعال بودید؟
ستاره: زیاد اهل درس خواندن نبودم اما قبل از اینکه وارد دبستان شوم، با کمک برادرم (سیامک) خواندن و نوشتن بلد بودم و کتاب می خواندم. همیشه از هر کاری که به عنوان وظیفه روی دوشم قرار داشته، مثل درس خواندن یا خانه داری متنفر بوده و هنوز هم هستم. در عوض کارهایی که در آن احساس توانایی می کنم را دوست دارم و به شدت از آن استقبال می کنم.
موضوعی که گفتید با مسئولیت پذیری منافاتی ندارد؟
ستاره: واقعا آدم بی مسئولیتی نیستم اما دوست دارم مسئولیتم را خودم انتخاب کنم نه اینکه بهم تحمیل شود.
برگردیم به کمی عقب تر، شیطنت هایی که در دوران کودکی انجام می دادید فقط به این دلیل بود که دوست داشتید پسر باشید؟
ستاره: در آن زمان در تعریف پسر بودن این شیطنت ها قابل قبول بود. شاید باورتان نشود اما یکی از تمایلات من در آن سال ها این بود که از درخت بالا بروم، شیشه می شکستم و …! در طول عمرم یک روز به کودکستان رفتم و همان روز شیشه کودکستان را شکستم و دیگر هیچ وقت مرا به کودکستان راه ندادند (خنده). از طرف دیگر من بچه وسط خانواده بودم، یک خواهر – برادر بزرگتر و یک خواهر – برادر کوچکتر از خودم داشتم و اصولا به صورت خاص محبوب پدر و مادرم نبودم. مثلا لاله بچه لوس پدرم بود؛ روزبه بچه آخر بود، سیامک بچه لوس مادرم بود و سارا هم دردانه پدربزرگ و مادربزرگم! به همین دلیل هم فکر می کنم آن شیطنت ها راهی بوده برای دیده شدن!
شما تا چند سال در تربت حیدریه زندگی می کردید و بعدا به تهران آمدید. زندگی در فضای بسته تهران روی این شیطنت ها تاثیرگذار نبود؟
ستاره: من چهارساله بودم که از تربت حیدریه به تهران آمدیم. در کاشمر در فضاهای غیرآپارتمانی انرژی خودمان را تخلیه می کردیم اما در تهران و آپارتمان های تنگ و کوچکش احساس محدودیت می کردیم و از راه های مختلف به فکر تخلیه انرژی خودمان بودیم.
لاله نسبت به ستاره درس خوان تر بود، نه؟
لاله: بچه درس خوان نبودم اما شاگرد بدی نبودم. البته رشته ام در دبیرستان را دوست نداشتم. من می خواستم به هنرستان بروم اما با مخالفت پدرم مجبور شدم در رشته تجربی ادامه تحصیل دهم. در نهایت سال اولی که در کنکور شرکت کردم در رشته گرافیک دانشکده الزهرا (س) قبول شدم اما چون تجدید آورده بودم، نتوانستم ثبت نام کنم اما سال دوم در رشته گرافیک دانشگاه آزاد و همچنین رشته مجسمه سازی دانشگاه تهران قبول شدم که متاسفانه در مرحله گزینش رد شدم و خیلی هم از این موضوع ضربه روحی خوردم. مدرسه ما در ضلع غربی دانشگاه تهران قرار داشت و تمام سال های دبستان برای رفت و آمد از داخل دانشگاه عبور می کردم و به همین دلیل هم حس و حال عجیبی نسبت به این دانشگاه داشتم.
در نهایت هم همان گرافیک را ادامه دادید؟
لاله: بله و از این بابت هم خیلی خوشحالم چون گرافیک رشته ای است که دید وسیعی به انسان می دهد.
و به اندازه ستاره شیطنت داشتید؟
لاله: کلا بچه آرومی بودم و زیاد با حس هایی که ستاره در مورد دوران کودکی اش گفت در ارتباط نبودم. راستش من خیلی دوست داشتم در همان روزهای کودکی باقی می ماندم و شاید به همین دلیل هم تا 13 سالگی وقتی در مورد سنم می پرسیدند می گفتم 9 ساله ام (خنده). دوران کودکی ام را دوست داشتم و خیلی سخت راضی شدم که از آن عبور کنم.
در همان ایام کودکی تصور می کردید بازیگر شوید؟
لاله: در آن سن و سال خودم را بیشتر یک نقاش تجسم می کردم و هیچ وقت فکر نمی کردم بازیگر شوم. ستاره از کودکی تصمیم داشت بازیگر شود اما شرایط ورود من به بازیگری خیلی اتفاقی پیش آمد. به دلیل علاقه ای که به نقاشی و هنرهای تجسمی داشته و دارم در تمام این سال ها رشته های مختلف هنرهای تجسمی را پیگیری کرده ام و خوشحالم که الان که 38 ساله ام در دو شاخه هنری فعالیت دارم. وقتی که دوست دارم فضای جمعی و گروهی هنر را تجربه کنم وارد دنیای بازیگری و نمایش می شوم و زمانی که حوصله جمع را ندارم هم به هنرهای تجسمی می پردازم.
از دنیای لاله و ستاره بعد از شهرت برای مان بگویید.
مادر: لاله و ستاره بعد از مشهور شدن واقعا تغییر نکردند. حداقل این مسئله در محیط خانواده تاثیری نداشت. بچه ها در هر درجه ای از شهرت و موقعیت اجتماعی برای پدر و مادر همیشه بچه باقی می مانند.
سارا: تواضع و فروتنی یکی از اصول ابتدایی بود که در خانواده به ما آموخته شد. به همین دلیل هم هیچ یک از ما پنج نفر مغرور نیستیم و با خضوع برخورد می کنیم. ستاره و لاله هم بعد از اینکه به شهرت رسیدند هیچ تغییری نکردند و با مردم و اطرافیان رفتار متواضعانه ای داشتند.
در فضای بیرون و تعاملات اجتماعی که دارید از اسم بچه ها استفاده می کنید؟
مادر: معمولا خودم به کسی نمی گویم که مادر ستاره و لاله هستم چون معتقدم هر کسی هویت خودش را دارد و من هویتم را وامدار بچه ها نمی دانم. به همین دلیل تا ضرورتی وجود نداشته باشد نمی گویم مادر لاله و ستاره هستم. البته همه بچه ها باعث افتخارم هستند اما هیچ وقت خودم را با اسم آنها مطرح نمی کنم.
ستاره خانم شما زودتر مشهور شدید، درسته؟
ستاره: بله، من وقتی تئاتر را شروع کردم، بازیگری برایم از حواشی که دارد مهمتر بود. البته هر آدمی که وارد بازیگری می شود درگیر مسئله شهرت و دیده شدن است و شکی نیست که دوست دارند دیده شوند. من هم یکی از این آدم ها بودم که اتفاقا دیده شدن از کودکی به عنوان یکی از نیازهایم مطرح بوده! اولین باری که در کوچه و خیابان مزه شهرت را چشیدم، زمانی بود که در سریال «خانه شماره 13» بازی کردم. واقعا تصور نمی کردم این سریال تا این حد دیده شود و اتفاقی برایش بیفتد. یک بار میوه خریده بودم و از میدان انقلاب به سمت خانه در حرکت بودم که یک خانمی مرا دید و گفت: الهی بمیرم! تو همانقدر که در تلویزیون کار می کنی، بیرون هم کار می کنی؟! (خنده)
آن زمان چند ساله بودید؟
ستاره: 21 ساله بودم.
و شهرت روی ارتباط تان با دوستان و اطرافیان تاثیری نداشت؟
ستاره: واقعا نه! من هنوز با دوستان دوران دانشگاه که خیلی از آنها امروز انسان های بزرگی هم هستند رابطه خوبی دارم. بدون تواقع عرض می کنم که شهرت نه تنها هیچ فاصله ای بین من و اطرافیانم ایجاد نکرد، بلکه اتفاقا نگاهم را بازتر کرده! شهرت به معنای عامش در سریال «نرگس» برای من اتفاق افتاد اما خوشبختانه آن زمان 30 ساله بودم و می دانستم این مسائل زودگذر است.
لاله مشهور شدن ستاره چقدر در تصمیم شما برای ورود به بازیگری تاثیر داشت؟
لاله: راستش هیچ وقت به خاطر شهرت وارد بازیگری نشدم. من آدم درونگرایی بودم و به این دلیل به سمت بازیگری آمدم که حس هایی که در درونم وجود دارد را به نوعی تخلیه کنم و موقعیت های مختلف را تجربه کنم.
خاک سرخ باعث شهرت شما شد؟
لاله: بله، البته پیش از آن چند سکانس در «متولد ماه مهر» و «شراره» سیامک شایقی بازی کرده بودم. سال 79 در سریال «خاک سرخ» بازی کردم که یک سال و نیم بعد روی آنتن رفت و من در این مدت در هیچ کاری بازی نکردم و مشغول کار دکوراسیون بودم. خاک سرخ اتفاق خیلی خوبی بود که به دلیل توقعی که بین مردم ایجاد کرد، کارم را در ادامه راه سخت کرد و مجبور بودم با وسواس زیادی پیشنهادهایم را بررسی کنم تا بتوانم جواب محبت مردم را به راحتی بدهم.
شهرت را دوست دارید؟
لاله: شهرت هم مزایایی دارد و هم معایبی! سختی شهرت این است که فضای شخصی شما محدود می شود و باید خیلی مراقب رفتارهای شخصی و اجتماعی خود باشید اما از طرف دیگر نمی توان منکر این شد که شهرت ویژگی های خاص خودش را دارد. مثلا من سال ها در حوزه هنرهای تجسمی فعالیت داشتم اما زمانی کارم دیده شد که به عنوان بازیگر مطرح بودم. شاید اگر من لاله اسکندری نبودم کارهایی که برای شهرداری تهران انجام دادم به چشم نمی آمد. در هر صورت وقتی شما یک شغلی را انتخاب می کنید باید همه تبعات مثبت و منفی آن را بپذیرید. شهرت هم یکی از تبعات بازیگری است و باید با آن کنار آمد.
روژین: هر کدام از خاله هایم را یک جور دوست دارم
باید منتظر باشیم شما را به عنوان گریمور ببینیم یا بازیگر؟
روژین: هیچ کدام، علاقه من طراحی لباس است و دوست دارم در این حوزه فعالیت داشته باشم.
چرا طراحی لباس؟
روژین: از زمانی که یادم می آید همراه با مادرم به تئاتر شهر می رفتم. در دوران کودکی در سه تئاتر به عنوان بازیگر حضور داشتم اما به دلیل مخالفت خانواده ام فعالیتم در بازیگری متوقف شد. فکر می کنم بهتر است انسان در راهی قدم بگذارد که حس می کند در آن موفق تر است.
فکر می کنم با توجه به وجود خاله لاله و خاله ستاره می توانی به بازیگر شدن هم امیدوار باشی، نه؟
روژین: پارتی های من کار خاصی برای من انجام نمی دهند (خنده). راستش وقتی شما به واسطه دو انسان مشهور دیگر وارد یک محیطی می شوی باید توانایی لازم را داشته باشی تا متهم به مسائل مختلف نشوی و اعتبار آن دو نفر را هم زیر سوال نبری!
ستاره: من و لاله بدون هیچ پارتی و پشتوانه ای و فقط با تکیه بر زحمت های خودمان وارد این عرصه شده ایم.
روژین: البته نباید فراموش کنیم که در رشته های هنری مختلف به دلیل روابطی که دارم یک قدم از دیگران جلوتر هستم اما در نهایت زحمتی که انسان می کشد اهمیت دارد.
ستاره: شاید اگر دختری به سن و سال روژین که خاله هایش هم بازیگر نیستند بخواهد وارد تئاتر شود، به راحتی برایش میسر نباشد که به علاقه اش دست پیدا کند اما شرایط یک مقدار برای روژین فراهم تر است اما اینطور نیست که من مدام او را حمایت کنم و بگویم در فلان کار که من حضور دارم روژین هم باید باشد.
سارا: روژین از سن 5، 6 سالگی پیشنهاد بازیگری داشت. روژین بازیگری را دوست داشت اما تمرین ها اذیتش می کرد و در نهایت به این نتیجه رسیدیم که باید روند حضور روژین در حوزه بازیگری قطع شود و در آینده اگر قصد پیگیری بازیگری را دارد این کار را به صورت آکادمیک انجام دهد.
با تمام این تفاسیر روژین قصد ورود به بازیگری را ندارد؟
روژین: من هنوز هم بازیگری را دوست دارم اما فکر می کنم باید دانش حداقلی در مورد بازیگری کسب کنم و بعد به صورت جدی وارد این حرفه شوم.
خاله لاله را بیشتر دوست داری یا خاله ستاره را؟
روژین: هر کدام از خاله هایم را یک جور متفاوت دوست دارم اما راستش آنقدر که با خاله ستاره راحتم با خاله لاله راحت نیستم و گاهی از او خجالت می کشم.
شغل دوم ستاره و لاله
«تار اول» هنوز هم پابرجاست؟
ستاره: بله. ما گروهی در تئاتر داشتیم که به دلیل سیاست های سلیقه ای دولت قبل در حوزه نمایش، تصمیم گرفتیم مدتی تئاتر کار نکنیم اما گروهمان را حفظ و در حوزه ای دیگر فعالیت داشته باشیم. در واقع ما «تار اول» را ابتدا برای حفظ گروه و در وهله بعد برای احیای هنر پارچه بافی راه اندازی کردیم. از طرف دیگر همه ما می دانیم که بازیگری شغل بی ثباتی است و اصولا راه اندازی شغل دوم اتفاق مبارک و خوبی است.
لاله خانم شما با توجه به ناملایماتی که در حوزه زیباسازی شهری داشتید از حضور در این عرصه دلسرد نشده اید؟
لاله: راستش اوایل که وارد این عرصه شدم فضا به این شکل نبود. سال 87 که اولین کار را برای منطقه 5 انجام دادم همه چیز خوب بود و با بازخوردهای خوبی مواجه شدیم اما از سال 89 دوستان زیباسازی کم لطفی کردند و یکسری مشکلاتی برای ما ایجاد کردند. بعد از این اتفاق بود که حدود 3 سال با شهرداری کار نکردم اما در نهایت سال 92 دوباره با شهرداری وارد همکاری شدم. هم بحث کارآفرینی این موضوع برایم جذابیت داشت و هم موضوع احیای هنرهای دستی برایم مهم بود و به همین دلیل هم کارم را در این حوزه ادامه دادم.
ازدواج چقدر روی فعالیت های هنری شما تاثیر داشته؟
لاله: زمانی که می خواستم ازدواج کنم تنها شرطی که از طرف ما مطرح شد این بود که باید مرا آن چیزی که هستم بپذیرید. اصولا من این نگاه را دوست ندارم که در یک رابطه مشترک، کسی برای طرف مقابل برنامه ریزی کند. خوشبختانه هم همسرم و هم خانواده ایشان خیلی با من همراهی می کنند و مرا همانطور که هستم پذیرفته اند. در طول 3 سالی که از ازدواجم می گذرد با صبوری بسیار خوبی از سوی همسرم (ساسان) همراه شده ام.
ستاره: که این صبوری واقعا قابل تقدیر است.
لاله: من سه هفته بعد از ازدواجم رفتم جلوی دوربین، سه ماه بعد از ازدواج به آبادان رفتم و بیش از یک ماه آنجا کار می کردم اما ساسان همیشه همراهم بوده و حمایتم کرده است.
اهل آشپزی هم هستید؟
لاله: بله اما اینطور نیست که همیشه پای گاز باشم.
ستاره: ولی آشپزی همسر لاله بهتر است (خنده).
اخبار فرهنگی – مجله خانواده سبز / برترین ها
اخبار فرهنگی مرتبط
سیندرلا در تلویزیون ایران کیست؟ +عکس
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید